NO
CASTELO DE LOBEIRA
Como xigante guerreiro
sempre disposto á algarada,
- ferro no lume batido,
pedra dura de montaña, -
do forte Castro Lupario
no cumio ergueito, descansa
o castelo de Lobeira,
segura e rexa atalaya
que as terras do val mimoso
de Salnés defende e garda.
Ten ó levante o Castrove,
mira ó poñente a Barbanza,
ó norte as torres do Honesto,
ó vendaval a Lanzada.
Regando as veigas froridas,
corren d-unha a d-outra banda
ágoas tranquías do Ulla,
nacidas en terras sagras,
cheas de voces pregantes
dos coengos de Iria Flavia,
e as do Umia barulleiro
que conocen as risadas,
as cantigas e lelías
dos xuglares do Bergaña.
Bicando os ouros da area,
esmorecido na praia,
o mar da ría reloce
como un espello de prata;
e o ceo limpo semella
que, pouquiño a pouco, baixa
a falar c-os seus eternos
irmáns: o mar e a montaña. [...]
Ramón Cabanillas
Este poema de Ramón Cabanillas foi publicado na obra titulada Camiños no tempo, en 1949, pola editorial Bibliófilos Gallegos.
Eternos irmáns: o ceo, o mar e a montaña
O remate da Andaina que fixemos ao monte Lobeira o 21 de maio consistiu nunha lectura colectiva do poema de Ramón Cabanillas
