ENÓRMIC BANDA 2017

A revista de banda deseñada dos Equipos de Normalización Lingüística do Salnés, ENÓRMIC, presentouse no IES Ramón Cabanillas de Cambados este martes día 30 de maio. A portada (que podedes ver na imaxe) e a contraportada son obra do debuxante de cómic e artista multimedia Manel Cráneo, que por motivos de traballo non se puido achegar ao acto, pero que nos fixo chegar un vídeo de apoio e felicitación polo proxecto.

O limiar correu a cargo de Ramón Caride. O escritor cambadés homenaxea á profesora Rosa Feixoo, membro da Coordinadora de Equipos de Normalización Lingüística do Salnés, unha das promotoras da revista e desgraciadamente falecida este mesmo curso.

No noso centro, non só nos ocupamos da coordenación da edición, senón que participamos cun boísimo traballo de Juan Elías Fernández, de 3ºESO-A. A súa colaboración está baseada nun conto de Carlos Casares titulado "O xogo da guerra" e publicado en Vento ferido en 1967. Esta historia fala da capacidade de manipulación e da crueldade entre rapaces. Un tema duro, pero que, por desgraza, segue a ter vixencia na sociedade actual.

Esta entrega de ENÓRMIC é unha mostra da consolidación deste proxecto colectivo. As súas páxinas amosan unha notable calidade e unha grande variedade de temas e estilos.

Xulio Carballo Dopico, profesor do IES Ramón Cabanillas e autor da primeira tese de doutoramento sobre banda deseñada en Galiza, traballou na escolma dos traballos publicados. Xulio subliñaba hoxe no acto de presentación que se detecta nas novas xeracións un maior dominio da linguaxe da banda deseñada: guións, encadres das viñetas...

A RAPAZA DO CIRCO: O NOSO VÍDEO SOBRE UN RELATO DE CARLOS CASARES

"A rapaza do circo" é un relato de Carlos Casares que pertence ao libro Vento ferido (1967). Este vídeo está montado coas ilustracións que realizou o alumnado de 1º ESO do IES Fermín Bouza Brey, con motivo da celebración das Letras Galegas 2017 en homenaxe a Casares. Clicando no título poderás reproducilo.

A RAPAZA DO CIRCO

El coñeceuna de casualidade. Unha tarde, a eso das seis, estaba sentado nun banco do xardín e advertiu que se lle achegaba unha rapaciña loura, de melenas longas, vestida cun pantalón short. Con acento francés preguntoulle ónde podería atopar un médico. Acompañouna. Polo camiño ela díxolle que era trapecista do circo e que seu pai -un antigo xendarme-, atopábase malo (pouca cousa: talvez unha mala dixestión), e que pedira que lle levaran un médico. El a penas falou. Ó chegar á clínica indicoulle: «Aquí». Ela deulle as gracias e invitouno a pasar pola taquilla, onde lle facilitaría un par de entradas prá función das oito.

Foi. Antes de subir ó trapecio, a rapaza, vestida de pescadora, cantou. Na metade da canción dirixiuse cara á butaca que ocupaba el e botoulle o sedal da cana, mentres lle dicía entre as risas de todos: «Pica, pica, pececito».

Volvéronse atopar ó día seguinte. Despois víronse tódolos días. Pasaban as tardes no río. Deitábanse na area. Enterrábanse. Nadaban. Ela faláballe de Marsella, da súa infancia. El pechaba os ollos e imaxinaba aquela rúa fronte ó porto, os barcos que Anne despedía cun pano branco dende a bufarda, a tía Françoise, Jules...

¿Como sería aquel Jules que lle dera o primeiro bico no portal?

-Era louro, coma min. E moi pencoso.

-¿Lémbraste del?

El tiña un sombreiro de palla sobre dos ollos pra tornar o sol. Volveulle preguntar:

-¿Lémbraste del?

Sentiu os labios dela que se pousaban nos seus. Foi coma un trallazo. Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón.

Despois bicáronse. Bicáronse moitas veces. E ela apoiou a súa cabeza no peito del.

Pronto correu a noticia de que se vían no río. Na casa rifáronlle. «¡O que me faltaba -dixera seu pai- un fillo titiriteiro».

Pero seguíanse vendo ás escondidas.

Hoxe os compañeiros de quinto desafiárono.

-A que non es home de subila pra aquí...

Non o dubidou. Asomouse á ventá e chamouna:

-¡Anne...!

Subiu. Recibiuna no hall e metéronse no laboratorio. Pecharon a porta por dentro e taponaron o buraco da pechadura cun cacho de papel. Os de quinto armaban barullo fóra. El ensinoulle as bolboretas, as pedras, os lagartos e as cobras metidos en formol!... Pediulle un alfinete e picouse nun dedo. Amosoulle o sangue a través do microscopio.

-¿Sabes unha cousa? -dixo ela.

-¿Que?

-Que nos imos mañá.

Colleuna pola cintura e bicouna.E naquel intre chegou o director.

Cando saia será xa de noite e terase que ir prá casa sen vela, sen lle explicar, sen lle dicir o que ocorreu. E despois de cear dirá: «Quero ir ó circo». E o seu pai responderá: «Non». Entón irase á cama. E pensará: «Os vellos non saben». E os vellos (non tan vellos), na súa habitación nin sequera se lembrarán del e da francesiña Anne. E el ha tardar en durmir, pero durmirá. ¿Durmirá?.

Mañá ó se erguer, sentirase triste. Máis triste que ninguén. ¿E que será de Anne? Non a volverá ver. ¿Nunca máis? Nunca. Ergueuse moi cedo. Marchou correndo ó campo da feira. No sitio do circo só quedaba un redondel. 

Carlos Casares, Vento ferido, 1967

LEMBRAMOS A MIGUEL SUÁREZ ABEL: ESCRITOR E DIRECTOR DO NOSO INTITUTO

A Biblioteca do Bouza Brey quere lembrar ao escritor Miguel Suárez Abel, que foi o director que levou as rendas do IFP Fontecarmoa nos anos 80. Ese nome era o que recibía o noso centro naquela época. Miguel foi fundador da revista BARDOS. Escribiu novelas como Turbo, sobre o mundo do narcotráfico; Selva negra, relatos onde aparece un retrato da vida nun instituto de FP, trasunto do noso propio centro, e Sabor a ti, que é unha novela sentimental. Tamén escribiu O repenique de Beatriz Goldar e Nunca te vin chorar. Miguel deixounos o 18 de abril.

Convidámosvos a visitar o seu blog, onde deixou desacougante testemuño dos últimos meses da súa vida: suarezabel.blogspot.com/

No Bouza aínda segue vivo algún dos seus proxectos...

MARIVÍ VILLAVERDE: A MEMORIA DE VILAGARCÍA

Mariví Villaverde foi unha muller que fixo da transmisión da memoria histórica a súa gran tarefa. Na obra Tres tempos e a esperanza deixounos un retrato vivo e impagábel da Vilagarcía de antes da guerra civil. A nosa cidade, aberta e progresista, era un lugar luminoso para vivir até que a sombra do odio e a intransixencia veu escurecela. A mocidade de Mariví mudou supetamente e estragáronse relacións persoais e amizades, plans de futuro. Cando estoupa a guerra, Mariví sofre en primeira persoa a represión: o seu tío asasinado, as súas tías torturadas e humilladas e o seu pai (ex-alcalde republicano de Vilagarcía) tendo que fuxir ao exilio. Mariví e a súa familia pasaron días e noites trerribelmente anguriantes antes de lograr escapar e reunirse co pai, comezando así un exilio que, en varias etapas, ía marcar para sempre a súa existencia.

O ano 2006 foi o Ano da Memoria. No IES Bouza Brey editamos un número especial da revista BARDOS titulado MEMORIA DUN TEMPO SILENCIADO. Nel contamos coa colaboración de Mariví que, xunto coa súa irmá Rosina, participaron nun emotivo acto no salón de actos onde o alumnado leu os testemuños que previamente recollera no seu entorno familiar sobre a guerra e a represión.

Este pasado 23 de abril, xusto o Día Mundial do Libro, deixábanos para sempre Mariví. No noso instituto non a esqueceremos, pola súa xenerosidade con nós, e custodiaremos con todo o agarimo o exemplar de Tres tempos e a esperanza adicado ao alumnado do IES Bouza Brey.

Mariví Villaverde con Susana Trigo no acto da Memoria Histórica que celebramos no IES Bouza Brey na primavera de 2006

Portada do Especial da revista BARDOS sobre a memoria histórica.

Fragmento do libro Tres tempos e a esperanza de Mariví Villaverde citado no especial de BARDOS para introducir o apartado dedicado a MULLERES E REPRESIÓN.

Imaxe da tía de Mariví e Rosina Villaverde que inspirou a Castelao para unha das súas coñecidísimas estampas do album de denuncia do horror fascista Galicia Martir.

Instantánea de Rosina Villaverde no acto do noso instituto.

O ramo de flores co que agasallamos ás irmás Villaverde foi colocado, polo seu expreso desexo. ante o Monumento ás Víctimas da represión do 36 no Parque Miguel Hernández da nosa cidade.