CAMIÑO BRANCO DE ROSALÍA

O título do poema que o alumnado de 2ºESO-B rotulou para o taboleiro do POEMA DO MES non é "Camiño branco", senón o primeiro verso da composición "Dende aquí vexo un camiño". Isto é o que acontece con todos os que non teñen un título asignado pola autora ou autor, que adoptan o primeiro verso como tal.

"Camiño branco" é como titulou o grupo aCadaCanto a versión musical que fan deste texto do libro Follas Novas de Rosalía de Castro. A intrepretación que fixeron no fermoso marco dos xardíns da catedral de Tui podedes vela no seguinte enlace. 

Rosalía fálanos dun camiño branco que representa ese anceio de percorrer lugares novos, de fuxir da cotidianeidade, de deixar atrás cousas que nos pesan no corazón. Mais Rosalía sabe que do que non podemos fuxir é do que nós mesmas somos: "Nin fuxo, non, que anque fuxa / dun lugar a outro lugar, / de min mesma, naide, naide, / naide me libertará."

Dende aquí vexo un camino 

que non sei adónde vai; 

polo mismo que n'o sei, 

quixera o poder andar. 

Istreitiño sarpentea 

antre prados e nabals, 

i anda ó feito, aquí escondido, 

relumbrando máis alá. 

Mais sempre, sempre tentándome 

co seu lindo crarear, 

que eu penso, non sei por qué, 

nas vilas que correrá, 

nos carballos que o sombrean, 

nas fontes que o regarán. 

Camiño, camiño branco, 

non sei para dónde vas; 

mais cada vez que te vexo, 

quixera poderte andar. 

Xa collas para Santiago, 

xa collas para o Portal, 

xa en San Andrés te deteñas, 

xa chegues a San Cidrán, 

xa, en fin, te perdas... 

¿quén sabe en dónde?, 

¡qué máis me dá! 

Que ogallá en ti me perdera 

pra nunca máis me atopar... 

Mais ti vas indo, vas indo, 

sempre para donde vas, 

i eu quedo encravada en onde 

arraigo ten o meu mal. 

Nin fuxo, non, que anque fuxa 

dun lugar a outro lugar, 

de min mesma, naide, naide, 

naide me libertará.