"A rapaza do circo" é un relato de Carlos Casares que pertence ao libro Vento ferido (1967). Este vídeo está montado coas ilustracións que realizou o alumnado de 1º ESO do IES Fermín Bouza Brey, con motivo da celebración das Letras Galegas 2017 en homenaxe a Casares. Clicando no título poderás reproducilo.
El coñeceuna de casualidade. Unha tarde, a eso das seis, estaba sentado
nun banco do xardín e advertiu que se lle achegaba unha rapaciña loura, de
melenas longas, vestida cun pantalón short. Con acento francés preguntoulle
ónde podería atopar un médico. Acompañouna. Polo camiño ela díxolle que era
trapecista do circo e que seu pai -un antigo xendarme-, atopábase malo (pouca
cousa: talvez unha mala dixestión), e que pedira que lle levaran un médico. El
a penas falou. Ó chegar á clínica indicoulle: «Aquí». Ela deulle as gracias e
invitouno a pasar pola taquilla, onde lle facilitaría un par de entradas prá
función das oito.
Foi. Antes de subir ó trapecio, a rapaza, vestida de pescadora, cantou.
Na metade da canción dirixiuse cara á butaca que ocupaba el e botoulle o sedal
da cana, mentres lle dicía entre as risas de todos: «Pica, pica, pececito».
Volvéronse atopar ó día seguinte. Despois víronse tódolos días. Pasaban
as tardes no río. Deitábanse na area. Enterrábanse. Nadaban. Ela faláballe de
Marsella, da súa infancia. El pechaba os ollos e imaxinaba aquela rúa fronte ó
porto, os barcos que Anne despedía cun pano branco dende a bufarda, a tía
Françoise, Jules...
¿Como sería aquel Jules que lle dera o primeiro bico no portal?
-Era louro, coma min. E moi pencoso.
-¿Lémbraste del?
El tiña un sombreiro de palla sobre dos ollos pra tornar o sol.
Volveulle preguntar:
-¿Lémbraste del?
Sentiu os labios dela que se pousaban nos seus. Foi coma un trallazo.
Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón.
Despois bicáronse. Bicáronse moitas veces. E ela apoiou a súa cabeza no
peito del.
Pronto correu a noticia de que se vían no río. Na casa rifáronlle. «¡O
que me faltaba -dixera seu pai- un fillo titiriteiro».
Pero seguíanse vendo ás escondidas.
Hoxe os compañeiros de quinto desafiárono.
-A que non es home de subila pra aquí...
Non o dubidou. Asomouse á ventá e chamouna:
-¡Anne...!
Subiu. Recibiuna no hall e metéronse no laboratorio. Pecharon a porta
por dentro e taponaron o buraco da pechadura cun cacho de papel. Os de quinto
armaban barullo fóra. El ensinoulle as bolboretas, as pedras, os lagartos e as
cobras metidos en formol!... Pediulle un alfinete e picouse nun dedo. Amosoulle
o sangue a través do microscopio.
-¿Sabes unha cousa? -dixo ela.
-¿Que?
-Que nos imos mañá.
Colleuna pola cintura e bicouna.E naquel intre chegou o director.
Cando saia será xa de noite e terase que ir prá casa sen vela, sen lle
explicar, sen lle dicir o que ocorreu. E despois de cear dirá: «Quero ir ó
circo». E o seu pai responderá: «Non». Entón irase á cama. E pensará: «Os
vellos non saben». E os vellos (non tan vellos), na súa habitación nin sequera
se lembrarán del e da francesiña Anne. E el ha tardar en durmir, pero durmirá.
¿Durmirá?.
Mañá ó se erguer, sentirase triste. Máis triste que ninguén. ¿E que
será de Anne? Non a volverá ver. ¿Nunca máis? Nunca. Ergueuse moi cedo. Marchou
correndo ó campo da feira. No sitio do circo só quedaba un redondel.
Carlos Casares, Vento ferido, 1967
Ningún comentario:
Publicar un comentario