NO CASTELO DE LOBEIRA

              

NO CASTELO DE LOBEIRA

Como xigante guerreiro

sempre disposto á algarada,

- ferro no lume batido,

pedra dura de montaña, -

do forte Castro Lupario

no cumio ergueito, descansa

o castelo de Lobeira,

segura e rexa atalaya

que as terras do val mimoso

de Salnés defende e garda.

Ten ó levante o Castrove,

mira ó poñente a Barbanza,

ó norte as torres do Honesto,

ó vendaval a Lanzada.

Regando as veigas froridas,

corren d-unha a d-outra banda

ágoas tranquías do Ulla,

nacidas en terras sagras,

cheas de voces pregantes

dos coengos de Iria Flavia,

e as do Umia barulleiro

que conocen as risadas,

as cantigas e lelías

dos xuglares do Bergaña.

Bicando os ouros da area,

esmorecido na praia,

o mar da ría reloce

como un espello de prata;

e o ceo limpo semella

que, pouquiño a pouco, baixa

a falar c-os seus eternos

irmáns: o mar e a montaña. [...]

                                                                             Ramón Cabanillas

 Este poema de Ramón Cabanillas foi publicado na obra titulada Camiños no tempo, en 1949, pola editorial Bibliófilos Gallegos. 

Eternos irmáns: o ceo, o mar e a montaña

O remate da Andaina que fixemos ao monte Lobeira o 21 de maio consistiu nunha lectura colectiva do poema de Ramón Cabanillas