Zarpamos

Xa comezou o curso e a tripulación está lista para percorrer os mares: ZARPAMOS. A viaxe comeza con bo tempo, o Sol loce luminoso e o mar está en calma. Nós felices coas expectativas desta viaxe, que desexamos plena de aventuras e experiencias. Imos recoller a un amigo (que supoñemos que moitos de vós xa coñecedes), experto mariñeiro, que nos guiará nesta primera parte da travesía.

Non queremos despedirnos ata a seguinte entrada do diario de a bordo sen lembrar un poema que o noso capitán nos le antes de zarpar:

Ítaca 

Cando comeces a túa viaxe a Ítaca 

pide que o camiño sexa longo, 

pleno de aventuras, pleno de experiencias. 

Aos Lestrigóns e aos Cíclopes, 

ao irado Poseidón non temas: 

nunca atoparás criaturas tales na túa ruta 

se mantés o pensamento elevado, se unha 

selecta emoción o teu corpo e espírito ilumina. 

Aos Lestrigóns e aos Cíclopes, 

ao feroz Poseidón non acharás. 

Non, se non é a túa alma a que os alberga; 

non, se non é ela a que chos mostra. 

  

Pide que o camiño sexa longo. 

Que sexan moitas as mañás de estío 

que –con que pracer e ledicia!- 

te conduzan a portos nunca vistos; 

detente ante os mercados fenicios 

e adquire as mellores mercancías, 

madreperlas, corais, ámbar e ébano, 

e toda sorte de perfumes sensuais, 

tanta variedade deles como atopes; 

vai a moitas cidades de Exipto 

e aprende canto poidas dos seus sabios. 

  

E leva sempre Ítaca na túa mente. 

ela é a túa meta, o teu destino. 

Mais non apresures nunca a túa viaxe. 

É mellor que dure moitos anos 

e recales na illa sendo vello, 

rico de canto acadaches no camiño, 

sen agardar que Ítaca te enriqueza. 

  

Ítaca xa che deu tan fermosa viaxe. 

Sen ela, nunca emprenderías o camiño. 

Que máis pode ofrecerche? 

E se a atopas pobre, non é que Ítaca te enganase. 

Sabio como serás e con tanta experiencia 

ben comprenderás o significado das Ítacas.

KAVAFIS, Konstantinos. Poemas canónicos, Ed. Rinoceronte